مدح و مناجات با امام حسن مجتبی علیه‌السلام
سلام ای بحـر رحمت، کوه تـقـوی گـرفـته جـود و بخـشش از تو معنا سلام ای باب ایـمـان، مهـبـط وحی که کردی حکـم حـق همواره اجـرا مـلائک لحـظه لحـظه دست بوست امـیــد شـیـعــه در دنــیـا و عـقـبـی خــزانـه دار عــلــم حـق تـویی تـو ز تـو بــشــنــاخــتــم ربّ تـعــالـی سلام ای هرچه خوبی از تو منشق خــدایــا شـکـر گـشـتـی رهـبـر مـا تویی نـور هـدایت؛ مـنـتـهـی الحـلم تویی کهـف الـوری در هر دو دنـیا به جـز تو هـیچ کـس را من نـدیـدم کـه بـا مـرد جـزامـی بـوده یـکـجـا الا هـمـچـون پــدر قـــرآن نــاطـق ز رحـمـت ایـن سـلامـم را پــذیـرا سلام ای خلق و خویت همچو احمد بــنــازد بــر تـو هــردم ربّ یکـتـا سـلام ای وارث غـربـت نــشـیـنـی غـریـبی بـیـن شیـعـه هـمچـو مـولا ســـلام آقـــاتـــریــن آقـــای دوران تو چون مـادر کـریمی، جان فـداها سه شب مادر غذایش را چو بخشید سه بار امـوال خود را کردی اهـدا ســـلام ای مـــخــزن ســرّ الــهــی ســـلام ای آشـــنـــای درد زهــــرا از اول قـسمـتـت داغ و مـحـن شـد در آتــش دیــده‌ای تــو مــادرت را در آن هـنگـامه قـلـبت گـشت پـاره چو دیـدی بـسـته شـد دسـتـان بـابـا هـمـان دم وعـده کـردی با خـدایـت بـگــیــرم انــتــقــامــش را خــدایـا گذشت و شد جمل، با قلب محزون عـزیـز مـنـتـقـم کـردی تـو غـوغـا به صفین چون جمل محشر نمودی به عـالـم غــیـرتـت کـردی هـویـدا خــــدا دانـــد فـــقــط داغ دلــت را چو فـرق مـرتـضی کـردی تـمـاشا دوبــاره تــازه شــد داغ مـــدیــنــه نــشـد زخــم دلـت هــرگــز مــداوا از آن پـس غـربـتت هم بیـشـتر شد خــیـانـت دیــده‌ای، در حــدّ اعـــلا همین بس غـربـتـت، زیر لـبـاس‌ت زره بـایـد بــپــوشـی، وا غــریــبـا بـمـیـرم بر غـریـبی‌ت حـسـن جان مـیـان لـشـگـرت مـانـدی تو تـنـهـا بـمـیـرم زخـم خـوردی زآشـنـایـان جــفــا کــردنـد نــهــان و آشـکــارا ز جـهـل و مکر و کـینه داد نـسبت به آن چـیـزی که هـسـتـی تو مبـرّا گـرفـته دین و مـؤمن عـزّت از تو نـکــردی بـا عــدو هـرگـز مــدارا اشــدّاء عـــلــی الــکــفّــار بـــودی شـده شـمـشــیـر تـو صـلـح تـو آقـا به ظاهر صلح اما عـین رزم است که کردی مکـر دشـمن را تو افـشا نـتــیـجـه داده صـلـح‌ت در مـحـرم زمــیـنـه سـاز گـشـتـی کــربــلا را درون خــانـه هــم ایــمـن نــبــودی ز مـکـر و تـوطـئـه، از شـرّ اعــدا اگـر چـه هـمـسـرت کـرده خـیـانت اگـر چـه زهــر دادت بـی مــهــابـا ولـی از تـو بـه جـز رأفـت نــدیـده ز بـعــد آنـکـه زهــرت داد حــتـی دلت خون شد ز جور همسر خویش ولـی بـخـشـیــدی او را بــاز آنـجـا شدی مـسـمـوم چندین بار از زهـر ولـی ایـن بـار آخــر بـوده غــوغـا ز زهر کین تنت می‌سوخت ای وای زنـــد آتــش وجـــودت را ســراپــا رسـید از ره حـسین با چشم خونین و زیـنـب از غـمت شـد نـاشـکـیـبـا دو طـفـل نـازنـین‌ت گـشـته گـریان و خـون می‌گـریـد از داغ تـو سـقـا هــمـه جـمـعـنــد دور بـســتــر تــو نبودی شکـر حق بر خاک صحـرا طلب کردی چوتشت و ریخت در آن تــمــام خــون دل‌هـا را تـو یـکـجـا سـرت بـوده بـه دامــان حـسـیـن و بـــرادر را چــنــیــن دادی مــنــادا نبـاشـد هـیچ روزی همچـو روزت که تـنـهـا می‌شـوی در جـمـع اعـدا خـدایــا شـکــر از بـعــد شــهــادت نـشـد جـسـم شـریف تـو چـو یـغـما ولی تـشـیـیـع تو جـانـسـوز تر بـود نـشد تـشـیعِ کـس چـون تو غـم‌افـزا ز کـیـنـه جـسـم‌تـان شد تـیـر بـاران حسین خون گرید از این غم واویلا چه سازد جـز تحـمل زین مصیبت که بوده صبـر جانـسـوزت تـقـاضا و ایـن غـربـت ادامــه‌دار گــشـتــه مـزارت گـشـتــه تـخـریـب یــهـودا ســلام مــا بـه قــبــر بـی‌چــراغـت به خـاکی که به خود جا داده دریـا امـیــد سـائـل دلـخـونـت ایـن اسـت شـود آبــاد قـــبـــرت صـبـح فــردا |